Elazığ yöresine ait bir ayrılığın hüznün türküsüdür Yemen türküsü. Anadolu’dan çok uzak diyarlara giden askerlerin ailelerinin onlara yaktığı ağıttır. Yıllardır söylenen türkünün hikâyesi ise şöyledir:
1905 yılının yaz mevsimiydi Elazığ 1. Redif Taburu Yemen’e hareket etmek için kışlanın önünde toplanır. Askerlerin ve ailelerinin yüreğinde ayrılığın hüznü vardır. Çünkü cepheye giden evlatlarının artık geri dönmeyeceğini biliyorlardı. Nitekim Yemen’e giden hiç kimse dönemedi şehit olanların dışında sağ kalanlarda geriye dönemedi ve orda yaşamlarını devam ettirdiler. İşte bu acıyla Yemen türküsü yakıldı türküde gidenin gelmediği, figanın, ayrılığın, hüznün ve gözyaşının hikâyesi anlatılır. Yemen de şehit olanların Türk milletimize armağanıdır bu türkü. Bütün şehitlerimizin ruhu şad olsun.
Türkünün sözleri ise şöyledir:
Havada bulut yok bu ne dumandır.
Mahlede ölü yok bu ne figandır.
Ana ben ölmedim bu ne şivandırAh o yemendir gülü çemendir
Giden gelmiyor acep nedendir.
Burası Huştur yolu yokuştur
Giden gelmiyor acep nedendir.Kışlanın ardında redif sesi var
Bakın çantasına acep nesi var
Bir çift kundurası bir al fesi var.Kışlanın önünde üç ağaç incir
Kolumda kelepçe boynumda zincir
Zincirin yerleri ne yaman sancırKışlanın önünde sıra söğütler
Zabitler oturmuş asker öğütler
Yemene gidecek bu koç yiğitlerKışlanın ardını duman bağladı
Analar babalar kara bağladı
Yemene gidene herkes ağladı.Kışlanın ardında yüzüyor kazlar
Ayağım ağrıyor yüreğim sızlar
Yemene gidene ağlıyor kızlar.Ah o yemendir gülü çemendir
Giden gelmiyor acep nedendir.
